در مبان کنکور یست های منطقه ی زیویه رتبه ی زیرهزار وجود ندارند

امسال اوضاع کنکوری های منطقه ی زیویه قرشمیش وپا پس گذاشتن بیش نیست. آموزش وپرورشی که یک دانش آموزش با رتبه ی زیر هزار ندارد. این از چه دریچه ای باید احوالش را پرسیدو گویا سقزی ها هم احوال به مراتب اسفناکتری دارند. دانش آموزان رتبه آور همان نمونه ای ها می باشند وبس.

شاید عواملی چند دخیل است ودلایل وافر:

1- دانش آموزان روستایی ما در خوابگاهای دانش آموزی همانند کارگران شرکت فقط نق می زنندو بهانه گیرتر شده اندوبس در این سن وسال استقلال بیش از حد وفرا والدین دارند وتصمیم گیرنده وبرگ برنده خودشان هستند.والدین روستایی ما سرازکار بی بندوبار فرزند کنکوریشان در نمی آورند.و فقط به اینکه دیگر مردی تواناست واز ما نصیحت شنو نیستند. سرزبان الکن والدین دست پینه بسته است تا که فرزندش بیمه ی عمر وآتیه ی دوران پیریش باشد.هراز چند صباحی آن هم به زور اگر سری به مدرسه وکاری با دبیرانش داشته باشد.

2- نقش مشاوره به عقیده بنده موش آوردگیست وبس وبیشتر دانش آموزان ما به غیر از چند دانش آموز رشته ی ریاضی سر از رشته واینده در نمی آورند.و خود دانش آموز به این رویکرد گرفتار شده است که مشاوره در مدارس چای خورهای عجیب و افرادست وپاگیر هستند وامید است این رویکرد تغییر وافی وکافی پیدا کند.

3- در این چند سال اخیر آموزش فدای پرورش های کاذب شده است ودر مدرسه معلم کاری جز نمره گزاری ودرصد گذاشتن های بالا ندارد وهمه به این ادبیات خیلی وسیع آشنا شده ودست رد برسینه ی هر تلاش تحصیلی نهاده ونمره گرفتن پل هر مراد ومرتبه ای است بین درس خوان ودرس نخوان الحق والانصاف تفاوتی نیست.

4- فرارهای بین تعطیلی در مدارس شبانه روزی در کنار مراسمات و تعطیلات رسمی امری پذیزفته شده وبی راهکار است.وهر سال برمنوال قیل وسیعتر شداست.

5- افراد دلسوز هم در کنار این سیستم آموزشی سردرگم گم شده اند وچاره ای جز ول کن ودرگیر نشو وبه سیل بپیوند را ندارند.

6- مدیرت وبرنامه ریزی در مدارس دولتی درصدگیری و بقه گیری معلمانی است که حتی در کلاسی سی نفره هم واسه ی دوسه تا تجدیدی مورد سرزنش قرار می گیرند و تمام برنامه ها سر نمره وپیشرفت تحصیلی وافتخار مدیران صد درصدهای عجایب والخلقه که نتیجه اش چنین رتبه های سر به فلک کشیده ای بیش نیست.